...

Ne zaman düştüm ben boşluğa. Ne zaman birikti bunca hüzün. Ağlasam, ağlayabilsem doya doya hıçkıra hıçkıra rahatlar mıyım? Ağlayamayan bir insan değilim ama doya doya ağlayamadım hiç bir zaman. Çok yakın arkadaşım g. ile içerken bir gün biramız bitti. 3er tane almıştık. Dedim ki 4er tane daha alsam çok gelir mi? Bara gittiğimiz de hesapta 20 den aşağı bira olmadığında kalkmıyorduk, dedi. Ama o zaman bunca derdimiz, bunca yükümüz yoktu, dedim. Ne zaman yüklemeye başladılar bunca yükü, kaldıramayacağım o kadar yükü yüklemeye hatırlamıyorum.
Dışarıya çıkmaya karar vermiştim bugün, kafeye gidip kitabımı okuyup sonra da bara gidip içecektim. Hazırlandım çıktım. Otobüsü kaçırdım. 5 dk sonra başka otobüs olmasına rağmen vazgeçtim. Gerisin geri eve döndüm. Dışarı çıkıp büfeden bira alırım dedim, giydim eşofmanlarımı ve çıktım. Markete gidip dergi alıp çıktım. Yine biradan vazgeçtim. 01:13 saat buradaki büfelerin hepsi kapamıştır. Yine temiz kaldım. Ne zaman vazgeçtim ben kendimden...
ve ben hüznüme rağmen onunla konuşuyorum aynı zamanda, hüznü olduğunu söylüyor, nedenini soruyorum söylemiyor gönül yarası gibi diyor. Benim de hüzünlü olduğumu söyleyemiyorum. Bir şeyler yazıyor umursamıyorum, umursamamazlıktan gelmeye çalışıyorum, kendimi kandırıyorum. Kendimi sürekli kandırmaya çalışırsam en sonunda kendime söylediğim yalana ben de inanır mıyım diye düşünüyorum. Sezen çalıyor "Perişanım Şimdi" Bir sigara yakıyorum ve dumanında kayboluyorum